Postać Wacława Niżyńskiego ma bardzo duże znaczenie dla historii XX-wiecznego tańca klasycznego. Znawcy tej dziedziny sztuki zgodnie przyznają mu miano jednego z najlepszych artystów, jakich doczekała się ta kategoria tańca. Można powiedzieć, że zostanie tancerzem było w pewnym sensie sądzone Niżyńskiemu, jako że tą właśnie profesją trudnili się jego rodzice, występujący razem w wędrownym teatrze. Przyszły artysta urodził się w Kijowie w 1889 roku, jako dziecko pary tancerzy: Tomasza i Eleonory Niżyńskich. Choć większość życia upłynęła mu w Rosji, tancerz miał świadomość swoich polskich korzeni, a nawet był z nich dumny. Niestety nie miał nigdy okazji zamanifestować tego, że z racji pochodzenia czuł się Polakiem.
Nauka i kariera
Niżyński rozpoczął naukę tańca już jako jedenastolatek, wstępując do petersburskiej Teatralnej Szkoły Imperatorskiej. Jednym z jego nauczycieli był jeden z najważniejszych reformatorów tańca klasycznego i wybitny pedagog, Enrico Cecchetti. Lata treningów zaowocowały debiutem osiemnastoletniego Niżyńskiego w Mozartowskiej operze Don Giovanni. Następnie do swojego zespołu baletowego przyjął młodego tancerza Siergiej Diagilew, co umożliwiło Niżyńskiemu występowanie na wielu scenach Europy, w tym paryskiej. Już w wieku 23 lat został także choreografem. Niestety na drodze do dalszego rozwoju błyskotliwej kariery stanęły względy zdrowotne: artysta zapadł na schizofrenię i choć wciąż opracowywał plany spektakli, powoli dożywał swoich dni wśród rodziny i pisząc pamiętniki. Zmarł w 1950 roku.