-
Więcej...Z Sewerynem Krajewskim przez życie
Trudno sobie nawet wyobrazić współczesną polską muzykę bez twórczości Seweryna Krajewskiego. To, że na poważnie będzie zajmował się muzyką, można było poznać od najwcześniejszych lat dzieciństwa. We wspomnieniach powraca obraz małego chłopca, który zamiast bawić się w piaskownicy, odwracał wiaderko i udawał, że na nim gra. Rodzice zapisali go do szkoły muzycznej do klasy skrzypiec, ale to nie one stały się najważniejszym dla Krajewskiego instrumentem muzycznym. W liceum szybko nauczył się grać na gitarze, a także pokochał muzykę gitarową. W domu miał mnóstwo płyt, które w owym czasie z całego świata przywozili marynarze. Wystarczyło tylko wiedzieć, gdzie takie płyty kupić. Prawdziwa muzyczna przygoda Seweryna Krajewskiego zaczęła się, kiedy trafił do sopockiego klubu Non Stop. W tym klubie grali wszyscy najwięksi muzycy w tym okresie. Tam też królował big bit, który szturmem zdobywał polskie sceny, chociaż krytycy muzyczni absolutnie go nie propagowali. Krajewski szybko zaaklimatyzował się w nowym środowisku i zaprzyjaźnił z Krzysztofem Klenczonem, który jest uważany za twórcę najsłynniejszego zespołu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych – „Czerwonych Gitar”. To w tym zespole Seweryn Krajewski odnalazł drogę swojego życia. Zespół miał swój indywidualny charakter i od początku zdobył rzesze wielbicieli. „Czerwone Gitary” reklamowały się hasłem, że grają i śpiewają najgłośniej w Polsce. W 1966 roku wydali swoją debiutancką płytę, na której Seweryn Krajewski pokazał się jako kompozytor. To on skomponował piosenkę „Nie zadzieraj nosa”. Na kolejnej płycie nagrano kolejny przebój kompozycji Krajewskiego, czyli „Annę Marię”. To był prawdziwy hit, a zachwycone dziewczęta na wszystkich kolejnych koncertach czekały właśnie na ową piosenkę, mówiącą o pięknej niespełnionej miłości. Zespół Czerwone Gitary” to były zawsze dwie osobowości – Krzysztof Klenczon i Seweryn Krajewski. Kiedy Klenczon wyjechał do Stanów Zjednoczonych, Seweryn Krajewski stał się naczelnym kompozytorem i wykonawcą zespołu. Na kolejnych płytach pojawiły się takie przeboje jak: „Płoną góry, płoną lasy”, „Ciągle pada”… Kompozytor zaczyna tworzyć też piosenki dla innych wykonawców. Do najbardziej znanych należy przebój „Remedium”, który skomponował dla Maryli Rodowicz. Pisze piosenki dla Haliny Frąckowiak, Edyty Gepert, Zdzisławy Sośnickiej, Maryli Rodowicz. Tworzy niezapomniane piosenki wspólnie z Agnieszką Osiecką, z którą doskonale się porozumiewają artystycznie. Ale Krajewski nie zamyka się jedynie w komponowaniu piosenek. Zaczyna eksperymentować, tworzy muzykę do najbardziej znanych polskich filmów, np. „Jan Serce”, „Uprowadzenie Agaty”. Zrezygnował ze współpracy z „Czerwonymi Gitarami”. Uznał, że formuła zespołu całkowicie się wyczerpała. Wystąpił co prawda w koncertach jubileuszowych, ale uznał, że to go nie pociąga. Skoncentrował się na karierze solowej, na komponowaniu. W ostatnich latach zaangażował się we współpracę z Piaskiem, dla którego stworzył kilka...
-
Więcej...Wacław Niżyński – co warto o nim wiedzieć?
Postać Wacława Niżyńskiego ma bardzo duże znaczenie dla historii XX-wiecznego tańca klasycznego. Znawcy tej dziedziny sztuki zgodnie przyznają mu miano jednego z najlepszych artystów, jakich doczekała się ta kategoria tańca. Można powiedzieć, że zostanie tancerzem było w pewnym sensie sądzone Niżyńskiemu, jako że tą właśnie profesją trudnili się jego rodzice, występujący razem w wędrownym teatrze. Przyszły artysta urodził się w Kijowie w 1889 roku, jako dziecko pary tancerzy: Tomasza i Eleonory Niżyńskich. Choć większość życia upłynęła mu w Rosji, tancerz miał świadomość swoich polskich korzeni, a nawet był z nich dumny. Niestety nie miał nigdy okazji zamanifestować tego, że z racji pochodzenia czuł się Polakiem. Nauka i kariera Niżyński rozpoczął naukę tańca już jako jedenastolatek, wstępując do petersburskiej Teatralnej Szkoły Imperatorskiej. Jednym z jego nauczycieli był jeden z najważniejszych reformatorów tańca klasycznego i wybitny pedagog, Enrico Cecchetti. Lata treningów zaowocowały debiutem osiemnastoletniego Niżyńskiego w Mozartowskiej operze Don Giovanni. Następnie do swojego zespołu baletowego przyjął młodego tancerza Siergiej Diagilew, co umożliwiło Niżyńskiemu występowanie na wielu scenach Europy, w tym paryskiej. Już w wieku 23 lat został także choreografem. Niestety na drodze do dalszego rozwoju błyskotliwej kariery stanęły względy zdrowotne: artysta zapadł na schizofrenię i choć wciąż opracowywał plany spektakli, powoli dożywał swoich dni wśród rodziny i pisząc pamiętniki. Zmarł w 1950...
-
Więcej...Ożywienie idei tańca towarzyskiego
Taniec towarzyski w ostatnich latach wydobył się z głębi zapomnienia i jest obecnie całkiem przyjemnym sposobem spędzania wolnego czasu. Jak przysłowiowe grzyby po deszczu zaczęły wyrastać szkoły tańca, do których uczęszczają nie tylko ludzie młodzi, ale i w sile wieku. Obecnie po prostu wypada dobrze tańczyć. Na pewno do tej popularności tańca towarzyskiego przyczyniły się popularne programy telewizyjne, w których ludzie znani i popularni uczą się tańczyć w towarzystwie zawodowych tancerzy. Taniec towarzyski w dawnych wiekach należał do podstawowych umiejętności, jakimi musieli się wykazać ludzie dobrze wychowani. Tańczyli przede wszystkim ludzie bogaci. W Europie wykształcił się zawód nauczyciela tańca, bardzo pożądany przez poważne matrony, które chciały, by ich córki pięknie tańczyły. To był jeden z warunków dobrego zamążpójścia. Po zwycięstwie rewolucji francuskiej taniec przestał być czynnością elitarną. Budowano wielkie hale, w których ludzie wszystkich stanów mogli tańczyć do woli. Pierwszym typowym tańcem towarzyskim znanym w całej Europie był walc wiedeński. Niestety, na początku nie cieszył się zbyt dużym powodzeniem w europejskich stolicach, gdyż uważano za wysoce amoralny. O dziwo – w Polsce tańczono go chętnie i bez obaw o moralność. Zadebiutował na początku na dworze księcia Karola Radziwiłła. Warto powiedzieć, że taniec towarzyski uważano za tak ważną umiejętność, że w słynnej szkole Collegium Nobilium odbywały się regularne zajęcia właśnie z tańca. W drugiej połowie dziewiętnastego wieku zaczęło powstawać mnóstwo szkół tańca, które obok samej techniki tanecznej uczyły również dobrych manier. Najbardziej znanym nauczycielem tańca w całej historii szkół tańca w Polsce jest Marian Wieczysty. Miał naturalne zdolności taneczne, chociaż nie było go stać na specjalistyczne kursy. Po wielu latach udało mu się zdać specjalistyczne egzamin w Paryżu, dzięki czemu mógł otworzyć szkołę tańca we Lwowie. Nazwisko Wieczystego powtarza się w każdej książce poświęconej tańcu towarzyskiemu. Po zakończeniu drugiej wojny profesor Marian Wieczysty prowadził wiele szkół tańca i do niego zwracano się we wszystkich sprawach dotyczących tego tematu. Jemu ewidentnie zależało na rozwoju tańca w Polsce. Organizował on nawet specjalne pokazy dla pisarzy i ludzi kultury, by w ten sposób dotrzeć do jak najszerszego audytorium. Niestety taniec towarzyski nie był formą spędzania wolnego czasu, którą popierałoby nowe kierownictwo polityczne. Na szczęście taniec towarzyski przetrwał i obecnie ma się całkiem dobrze. W końcu jest to jedna z najprzyjemniejszych form spędzania czasu...
-
Więcej...The Beatles zjawisko kultury masowej
Po drugiej wojnie światowej kultura, w tym i muzyczna, bardzo się zmieniły. Nie miała już być wytworem elitarnym, ale zjawiskiem przeznaczonym dla mas. Pierwsze drogi w tym zakresie przetarł Elvis Presley samozwańczy król rock’n rolla. Na jego koncerty przychodziły tysiące ludzi, a jego piosenki wywoływały prawdziwy amok wśród słuchaczy. Można było nie znać muzyki Presleya, ale nazwisko kojarzył każdy. Piosenkarz był prawdziwym „wytworem” kultury masowej. Równie mocną pozycję zdobył kilka lat później brytyjski zespół The Beatles. Jest on uważany z najpopularniejszy zespół świata do tej pory, a jego przeboje muzyczne zna chyba każdy, jeśli nie w oryginalnym wykonaniu, to przynajmniej w przeróbkach. Grupa swój początek miała w angielskim Liverpoolu. Powstała w 1960 roku i nikt na początku nie przewidywał tak ogromnego jej sukcesu. Byli podobni do innych grup grających w piwnicach i nocnych klubach, z których każda marzyła o światowej karierze. Paul, John. George, Ringo byli od siebie bardzo różni i trudno było wtedy uwierzyć, że stworzą cokolwiek trwałego, nikt nawet nie myślał o większej karierze. Ot, po prostu lubili grać tak jak inni chłopcy w tym wieku i poprzez muzykę wyrażać swój bunt. Zostali jednak na tyle zauważeni, że ktoś zaproponował im trasę po Niemczech. Występowali tam w podrzędnych klubach, na przykład w Hamburgu. Nie zdobyli ani sławy, ani pieniędzy. Tymczasem w tym samym czasie ich menadżer zabiegał o podpisanie kontraktu z prestiżową wytwórnią płytową. Ponoć pierwszy kontrakt musiał wybłagać. To on jednak otworzył drzwi do sławy nieznanemu brytyjskiemu zespołowi. The Beatles miał jednak jedną rzecz, która odróżniała go od podobnych grup z tego okresu – charyzmatycznych muzyków, którzy tworzyli rytmiczną, dobrą muzykę i potrafili to sprzedać na scenie. Po powrocie z niemieckiego kontraktu do domu, zaczyna się wzrost popularności zespołu. Sławę zespół zdobywał również za przyczyną fanek, które szalały na ich koncertach. Rzeczywiście The Beatles był zespołem dość oryginalnym, jeśli chodzi o wygląd. Patrząc z perspektywy czasu na to, jak wyglądali i zachowywali się muzycy aż nie chce się nam wierzyć, że mogli wzbudzać tyle kontrowersji. Z dawnych taśm filmowych wyłaniają się dość elegancko ubrani w garnitury muzycy, których cechą charakterystyczną były nieco dłuższe włosy. Daleko im do tego, co obecnie oglądamy na scenach muzycznych całego świata. Pierwsza płyta wydana w 1963 roku, otworzyła im drzwi do światowej kariery. The Beatles zainteresowano się w Stanach Zjednoczonych, więc muzycy z Liverpoolu dość ochoczo wyruszyli na podbój Ameryki. I rzeczywiście ją zdobyli. W tym czasie w Stanach nie było żadnego tak oryginalnego i charyzmatycznego zespołu. Członkowi zespołu dawali świetne...
-
Więcej...Kate Bush – muzyczna ekscentryczka
Trudno nie przyznać Kate Bush miana muzycznej ikony, choć jej obecność w kulturze popularnej zapewniły jej raptem dwa utwory, które odniosły komercyjny sukces. Choć artystka ta nagrała dziesięć albumów studyjnych, jej twórczość zdaje się trafiać do ograniczonego grona fanów, którzy cenią swoją Idolkę za nieprzeciętny styl, wyjątkowość artystycznego wyrazu. Muzyka Kate Bush jest definiowana jako pop lub rock alternatywny, niekiedy indie rock, a tego rodzaju stwierdzenia, skonfrontowane z faktem, że artystka zaczęła tworzyć swoje autorskie kompozycje pod koniec lat 70-tych podkreśla to, iż była prekursorką nowoczesnego podejścia do twórczości muzycznej. Wyjątkowa Cathy Mówiąc o niezwykłości artystycznej Kate Bush nie wolno nie wspomnieć o jej niezwykle charakterystycznym głosie – posługująca się sopranem wokalistka znana jest z dramatycznego modulowania swojego głosu, którym może operować na wysokości czterech oktaw. Komponowane przez nią utwory odznaczają się przede wszystkim tym, że jest w nich miejsce właśnie na skomplikowane partie wokalne. Najbardziej rozpoznawalny utwór autorstwa Kate Bush był zarazem jej debiutem i swoistą obietnicą tego, jak będzie wyglądała jej dalsza droga twórcza. Utwór Wuthering Heights był bowiem efektem zafascynowania artystki klasyczną powieścią Emily Bronte o tym samym tytule. Bush niejako wcieliła się wówczas w rolę głównej bohaterki literackiej historii, dopisując swoisty epilog do tragicznych losów opisanych tam bohaterów. Kate Bush, zarówno jej muzyka, jak i artystyczna osobowość, są wskazywane jako inspiracja przez wiele współczesnych gwiazd muzyki. Przyznają się do tego między innymi Tori Amos, Bjork, Lily Allen czy grupa Coldplay. Zapewne dla nich, równie silnie jak dla wiernych fanów artystki, wielkim wydarzeniem była seria jej londyńskich koncertów w 2014 roku – był to powrót do występów na żywo, po 35-letniej przerwie. Z kolei na początku 2016 roku artystka zachwyciła rzesze fanów innego nietuzinkowego artysty, Davida Bowie, oddając mu hołd w najbardziej trafnych i wzruszających słowach, na kilka dni po jego...
-
Więcej...ABBA – jeden z muzycznych symboli Szwecji
Prawdopodobnie trudno byłoby znaleźć osobę, która nie słyszałaby o zespole Abba lub nie kojarzyła choć jednej melodii, pochodzącej z nagranych przez tę grupę piosenek. Czwórka utalentowanych muzycznie Szwedów bardzo znacząco wpłynęła na kształt światowej popkultury, przynosząc jej nie tylko szereg wspaniale skomponowanych i pięknie wykonanych kompozycji, ale także ideę kwartetu, która była eksploatowana przez wiele późniejszych zespołów muzycznych. Niewielu twórców światowej muzyki popularnej może poszczycić się tak szerokim gronem przebojów. Za czasów swojej artystycznej aktywności Abba była postrzegana jako jeden z najpopularniejszych zespołów muzycznych, obecnie uchodzi zaś za klasyczną gwiazdę, która wyznaczyła ważne kanony dla późniejszej muzyki popularnej. Z Eurowizji na sceny świata Genezy zespołu Abba nie sposób nie wiązać z Konkursem Piosenki Eurowizji, jako że udział w nim naznaczył drogi artystyczne trojga jego członków, jeszcze wówczas, gdy indywidualnie podejmowali pierwsze kroki w swoich karierach muzycznych. Dla grupy, która początkowo dość okazjonalnie i nieoficjalnie współpracowała nad wspólnymi muzycznymi projektami, prawdziwie przełomową chwilą było zwycięstwo w owym konkursie w 1973 roku, za sprawą piosenki Waterloo. , Anni-Frid Lyngstad dostali czytelny znak, że ich współpraca przynosi dobre artystyczne owoce i że warto kontynuować tę muzyczną drogę wspólnie. Charakterystyczna i zapadająca w pamięć nazwa zespołu została utworzona dzięki połączeniu pierwszych liter imion członków zespołu. Muzycy mieli nadzieję, że zarówno to, jak i pisanie piosenek z tekstami w języku angielskim, pomoże im zwrócić na siebie uwagę słuchaczy także poza rodzinną Szwecją. Kolejne triumfy istotnie przychodziły, jednak w dziesięć lat po pamiętnym eurowizyjnym zwycięstwie zespół oficjalnie zawiesił działalność. Nieporozumienia między artystami nie dotyczyły tyle kwestii muzycznych, ile raczej prywatnych: Abbę tworzyły bowiem dwa małżeństwa, które z czasem zdecydowały się na rozstania. Thank you for the music Choć ich kariera trwała głównie przez okres lat 70-tych, do obecnych czasów muzyka Abby nie straciła na popularności. Stało się tak za sprawą nie tylko zwyczajnego przypominania twórczości grupy przez muzyczne stacje telewizyjne i radiowe: Przed rokiem 2000 twórczością tą żywiej zainteresowała się młodzież, dzięki przedsięwzięciu nazwanemu Abba Teens, czyli powierzeniu promowania nowocześnie brzmiących coverów czwórce młodych wokalistów. Innym wielkim projektem, w którym muzyka Abby odegrała kluczową rolę, był musical Mamma Mia, którego scenariusz był tak skomponowany, by muzyczne przeboje mogły odzwierciedlać rozterki przedstawionych bohaterów. Inscenizacje wykorzystujące muzykę Abby wystawiane są dotąd w teatrach muzycznych na całym świecie, a w 2008 roku powstała filmowa adaptacja tej opowieści. Grający tam aktorzy, na czele z Meryl Streep, samodzielnie wykonywali znane przeboje, co ponownie przyciągnęło publiczność do owych...
-
Więcej...Dawid Podsiadło – długo poszukiwana gwiazda?
Dawid Podsiadło to obecnie jedna z najmłodszych i najjaśniejszych gwiazd polskiej muzyki. Jest także poniekąd dowodem zasadności istnienia programów typu talent show, bo to za pośrednictwem jednego z nich zdobył sympatię słuchaczy i widzów w całym kraju. Oczywiście nie byłoby to możliwe, gdyby nie naturalny talent muzyczny, nieco nieoczywista, ale przykuwająca uwagę charyzma oraz wytrwałość w dążeniu do celu, przy zachowaniu własnych przekonań i ideałów. Jeden za wszystkich… Przygodę młodego wokalisty z popularnymi w ostatnim czasie programami muzycznymi, emitowanymi przez stacje telewizyjne, można streścić w sformułowaniu do trzech razy sztuka. Pierwszy raz pojawił się bowiem przed szeroką, polską publicznością za pośrednictwem show, które wzięło sobie za cel promowanie ludzi utalentowanych w wielu kierunkach. Nie zjawił się tam sam, ale z przyjaciółmi, którzy razem z nim tworzyli młodzieżowy zespół muzyczny, z pasją tworzący własne brzmienie. Niestety członkowie jury nie dali się oczarować dźwiękom zaproponowanym im przez grupę Curly Heads, zaproponowali jednak Dawidowi, że może wziąć udział w kolejnych etapach konkursu jako solista. On jednak nie skorzystał z takiej możliwości, woląc uczciwie i godnie znieść porażkę całej grupy. Indywidualnie zgłosił się już do innego programu, poświęconego wyłącznie zmaganiom zdolnych wokalistów. I choć podczas takiego swoistego solowego debiutu trema nie pozwoliła mu na przejście do dalszych etapów, zapadł w pamięć nie tylko jurorów, ale też publiczności śledzącej telewizyjne show. Kiedy więc pojawił się po raz trzeci jako kandydat na zwycięzcę konkursu, miał już pewne grono wspierających go fanów. Zarówno to wsparcie, jak też większe doświadczenie w uczestniczeniu w tego typu przedsięwzięciu, pomogły mu pokonać własne obawy i niepokoje. Dawid Podsiadło dostał się do grona triumfatorów popularnych programów muzycznych i wykorzystał to tak, jak najlepiej potrafił. Spełnił własne marzenia muzyczne, a także przyczynił się do sukcesu grupy, z którą wciąż kontynuował kreatywną współpracę. Zespół Curly Heads wydał swoją pierwszą studyjną płytę jesienią 2014 roku. …wszyscy za jednego Pierwsza autorska płyta Dawida została nagrana na mocy umowy, jaka wiązała go z producentami programu, jednak artysta miał zapewniony dość szeroki zakres swobody w kwestii kompozycji, jakie pojawiły się na albumie. Krążek Comfort and Happiness, wydany na początku lata 2013 roku, składał się z utworów raczej spokojnych i refleksyjnych, co było swego rodzaju kontynuacją tej autoprezentacji, jakiej wokalista dokonał podczas trwania show. Sukces debiutanckiej płyty muzyka można mierzyć na różne sposoby: tym, że album sprzedał się w liczbie ponad 150 tysięcy egzemplarzy lub tym, że przysporzył artyście aż czterech statuetek Fryderyków, przez co debiutant zupełnie zdeklasował branżową konkurencję. Z kolei wspomniany projekt zrealizowany z przyjaciółmi pod...
-
Więcej...Historia tańca jazzowego
Pierwsza wzmianka na temat tańca jazzowego ujrzała światło dzienne w roku 1929. Według artykułu, który pojawił się w ówczesnym magazynie, jazz był tańcem, w którym środkiem wyrazu było całe ciało. Skąd właściwie wziął się ten gatunek? Otóż powstanie tańca jazzowego miało ścisły związek z napływem murzyńskich niewolników do Europy. Jak wiadomo, taniec jest we krwi Murzynów, w zasadzie każdy Murzyn potrafi tańczyć od urodzenia. Afrykańscy niewolnicy traktowali taniec jako część swojej tradycji, obrzędów, jako ważną część ich szarej i trudnej codzienności. Było to jedyne, co zrównywało ich z resztą ludności. Z czasem nawet handlarze nakazywali im tańczyć, zauważając, że tańczący niewolnicy są zdrowsi i silniejsi, a przy tym bardziej przydatni i opłacalni. Oczywiście niewolnicze tańce nie przypominały w niczym dzisiejszego tańca jazzowego, były jednak prawdziwym wybawieniem dla niewolników, którzy tylko w ten sposób mogli umilać sobie niekończące się godziny ciężkiej, wycieńczającej pracy. Z czasem zaczęto organizować nawet prawdziwe popisy taneczne, podczas których wykonywano tzw. „cakewalk” czy „buck and wings”. Dzisiaj określa się je początkami tańca jazzowego. Do powstania tego gatunku przyczyniły się też przedstawienia minstrel show. Zwykle brały w nich udział dwie osoby, dziś powiedzielibyśmy – taneczny duet. Wszyscy tancerze marzyli o jednym – o występie na Broadwayu. Wiadomo jednak, że w zdecydowanej większości przypadków marzenie to było nierealne do wykonania. Dlatego też zaczęto tworzyć muzyczne przedstawienia, tzw. negro spirituals. Przedstawienia te były przełomem, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet. Wówczas bowiem po raz pierwszy czarne kobiety występowały w roli tancerek, czasem również piosenkarek. Całość musicalu miała wyraźną akcję i konkretną fabułę. Pierwsze takie przedstawienie miało miejsce już w 1896 roku. Kolejnym miejscem, które przyczyniło się do powstania gatunku tańca jazzowego był Harlem. Tutaj bowiem przeniosło się większość czarnych tancerzy, tutaj tańczyli również biali miłośnicy tańca. Powstawały lokale taneczne, tworzyły się wybitne orkiestry. Taniec rozkwitał. Dzisiaj wiele figur i tańców z tamtego okresu znamy jedynie z nazwy. Możemy jednak być pewni, że w początkowym okresie istnienia jazz dance powstało całe mnóstwo różnych gatunków, stylów i figur, tańczonych solo i w parach. Powstanie tańca jazzowego miało oczywiście ścisły związek z kształtowaniem się muzyki jazzowej, dzisiaj jednak pojęcia te są często mylone. Rozkwitający jazz dance bardzo szybko się rozwijał, zdobywając setki miłośników. Doprowadziło to do powstawania nowych form. Jedną z nich był np. balet jazzowy. Stanowił on połączenie tańca jazzowego i klasycznego. Wzrastało też zainteresowanie innymi gatunkami tańca, zaczęto odkrywać modern jazz i balet. Do Europy taniec jazzowy zawitał po raz pierwszy w latach 50-60 tych XX wieku. Wówczas to powstał słynny...
Ostatnie o tańcu…
Świeżo o muzyce…
Koncerty i wydarzenia…
Portal o muzyce i tańcu
Oferty
Zdjęcia
